El grupo gallego de folk, Fuxan os Ventos, se presentaba al público con esta canción, "Fuxan os ventos", que abría su primer LP en 1975, Fuxan os Ventos:
Queremos cantar,
quremos berrar,
coa forza da fe,
que a nosa Galicia,
aínda está de pe.
Fuxan os ventos
dos agoreiros,
dos vinculeiros,
de tempos vellos;
¡Fora lembranzas,
tepedas noites
que esfaragullan
os tempos de hoxe!
Veñan os homes
rexos e fortes,
cos ollos limpos
traballadores,
que espallen xuntos
sin refolgar,
o desenrolo
do noso fogar.
Mirade pra diante
sempre sin medo
nenos e nenas
mozos e vellos
Galicia enteira
que eiquí representa
esta xuntanza de Mondoñedo
Anque choren os campos,
na sua orfandade,
morran solos os vellos
afogando as penas;
anque non sone a gaita
na romería,
fuxan mozos e mozas
á terra allea.
No fondo da ialma
do noso pobo,
latexa a forza dun mundo novo.
Por eso queremos cantar…
ESTRIBILLO: Fuxan os ventos…
RECITADO:
Co traballo, a xuntanza i a fé
coas escolas, leiros, prados i o mare
queimaremos penas mortas hastra o fin
o carón desta esprenza
que xa brila nesta terra: Loitaremos.
Por eso queremos cantar…
Queremos cantar,/ queremos gritar,/ con la fuerza de la fe/ que nuestra Galicia/ aún está en pie.// Huyan los vientos de los agoreros,/ de los herederos únicos/ de viejos tiempos./ ¡Fuera nostalgias,/ asfixiantes noches/ que despedazan los tiempos de hoy!/ Vengan los hombres/ recios y fuertes,/ con los ojos limpios,/ trabajadores,/ que expandan juntos/ sin descanso/ el desarrollo/ de nuestro hogar./ Mirad adelante/ siempre sin miedo,/ niños y niñas,/ jóvenes y viejos,/ toda Galicia/ que aquí representa/ esta reunión de Mondoñedo.// Aunque lloren los campos/ en su orfandad/ mueran sólo los viejos/ ahogando penas;/ aunque no suene la gaita/ en la romería,/ huyan mozos y mozas/ a tierra extraña./ En el fondo del alma/ de nuestro pueblo/ late la fuerza de un mundo nuevo./ Por eso queremos cantar…// (estr.)// Con el trabajo, la unión y la fe,/ con las escuelas, las tierras, prados y el mar/ quemaremos penas muertas hasta el final/ al lado de esta esperanza/ que ya brilla en esta tierra: Lucharemos./ Por eso queremos cantar…
letra y música: J. Cabodevila cantan Fuxan os Ventos
Ante todo, perdón: un pequeño catarro que me ha tenido encerrado en casa, junto a unos problemas técnicos derivados de la restauración de mi ordenador personal/familiar me han impedido acercarme si quiera medianamente por aquí, impidiendo los planes que tenía para esta semana pasada: uno de ellos era este recordatorio a la Revolución de los Claveles de Portugal y homenaje al inmortal Zeca, y el otro un pequeño homenaje a Voces Ceibes. Así que vamos por partes. En recuerdo de ese gran hombre y ese gran acontecimiento, que quedaron unidos en la historia y en la mente de los portugueses y del mundo entero: O povo é quem máis ordena:
Grândola, Vila Morena (José Afonso)
Grândola, vila morena Terra da fraternidade O povo é quem mais ordena Dentro de ti, ó cidade
Dentro de ti, ó cidade O povo é quem mais ordena Terra da fraternidade Grândola, vila morena
Em cada esquina um amigo Em cada rosto igualdade Grândola, vila morena Terra da fraternidade
Terra da fraternidade Grândola, vila morena Em cada rosto igualdade O povo é quem mais ordena
À sombra duma azinheira Que já não sabia a idade Jurei ter por companheira Grândola a tua vontade
Grândola a tua vontade Jurei ter por companheira À sombra duma azinheira Que já não sabia a idade
Posted by Gustavo Sierra Fernández in Poesías y canciones. Comentarios desactivados en Ahora yo os pido ayuda
Debido a problemas técnicos, no he podido actualizar esta página tanto como quisiera: demasiadas cosas querría poner para sólo media hora de escribir. No obstante, escribo esto esta vez no para informaros, daros algo que leer ni nada así. Esta vez soy yo el que os pide información: En un libro sobre canción de autor, aparecía una canción del inolvidable Ovidi Montllor, titulada "Abril", en la que hacía un paralelismo entre la fiesta catalana de Saint Jordi, "libros y rosas", y la época en la que la escribió: el dragón resulta ser Franco, el franquismo más generalmente. El autor, Torrego Egido, decía que esta canción aparece en el disco de Ovidi, Un entre tants; pero yo tengo ese disco y os aseguro que ahí no está. Si alguien tiene la más mínima información, puede decírmela: le estaré muy agradecido.
Lluís Llach is, for very people, the best songwriter between not only Catalan, but between all the Spanish songwriters. Influenced by French songwriters, Lluís Llach came to take part in the collective Setze Jutges (Sixteen Judges) in 1967, being the last of them in come to take part. His songs have words by himself, but also of great Catalan poets, and some from Greek poet Konstantino Kavafis. The words of his songs are always very hopeful and uthopic. About his music, he started playing French and Italian style music for, later, get more complex musical forms. He has been in active since last year, when he decided to get out the stage. This one, from his 1972’s LP Com un arbre nu (Like a naked tree), is one of his most imaginative and audacious song by his own, trying to evade censorship. It’s a song that can speak about as woman’s liberation as general freedom.
La gallineta (Cançoneta)
La gallineta ha dit que prou, ja no vull pondre cap més ou, a fer punyetes aquest sou que fa tants anys que m’esclavitza.
I si em vénen ganes de fer-ne em faré venir un restrenyiment, no tindrà cap més ou calent el que de mi se n’aprofita.
La gallina ha dit que no, visca la revolució (1).
A canvi d’algun gra de blat m’heu tret la força de volar però, us ho juro, s’ha acabat! Tinc per davant tota una vida i no pateixo pel destí, que un cop lliurada del botxí no ha d’haver-hi cap perill perquè m’entengui amb les veïnes.
La gallina ha dit que no, visca la revolució.
I els galls que amb mi hauran de dormir els triaré sans i valents, que n’estic farta d’impotents que em fan passar nits avorrides. Que quedi clar per sempre més, que jo de verge (2) no en tinc res, i que, posats a fer, no em ve d’un segon restrenyiment.
La gallina ha dit que no, visca la revolució.
The little chicken (little song)
The little chicken said enough is enough,/ I won’t lay my eggs anymore,/ let’s go to hell this day’s wage/ that slave me from so long.// And if makes me want to lay eggs/ I will press and close,/ won’t have more fresh eggs/ who takes advantage of me./ The chiken said no,/ hail to revolution!// In exchange of a wheat grain/ they took away my strength of flying,/ but I swear to you it’s over!/ I have a whole life before me/ and I don’t suffer by the destiny,/ once upon released from the executioner/ shall not to be any danger/ for I understand myself with the neighbors.// The chicken…// And the roosters which shall sleep with me/ I shall search them healthy and braves,/ for I’m tired of impotents/ that make me to pass bored nights./ May stay quite sure for ever more/ that I don’t have nothing like virgin,/ and, ready to lay an egg, I don’t make/ a second press and close.// The chiken…//
Lluís Llach
(1) Llach’s song had to pass censorship; for that there’s 2 versions of the song. This version is that he sung during the recitals after 1975 (Franco’s death year). But in the LP’s version from 1972, the refrain was: "Visca la revulsió!", hail to revulsion.
(2) 1972’s version: I don’t have nothing like fool.
Els Setze Jutges (Sixteen Judges) was a Catalan songwriters colective, founded by Delfí Abella, Miquel Porter and Josep Mª Espinàs, among others, for vindicate language and poetry of the so called Països Catalans (Catalan Countries): the lands, in Spain and France, where Catalan is talked, with an antifrancoist spirit. They decided to use French songwriters’ music, specially Georges Brassens, and no Catalan folklore, because the regime was using it for demonstrate his power over all the Spanish lands. Between them, were future important artists as Joan Manuel Serrat, María del Mar Bonet and her brother Joan Ramón, Rafael Subirachs, Guillermina Motta, Francesc Pi de la Serra, and the last in come in, Lluís Llach, and others until complet 16. Songwriter Raimon, in despite the generally believing, was not a part of the collective, but he collaborated with them.
La Nova Cançó Catalana (New Catalan Song) was a very important songwriter movement that pretended, making of Catalan their expression way, preserve and vindicate the language of Catalonia. Teresa Rebull, a Civil War exhiled, was the forerunner, but singer Raimon was the real beginner. The movement, principally, had two differents tendences: Els Setze Jutges (Sixteen Judges), inspired by French songwriters, and El Grup de Folk (Folk Group), North-American folk-singers inspiration. Jutges were more worried about Catalan poetry and refused to use Catalonia’s folklore due to the populist use that the dictatorship was making with every Spanish folklore; but Grup de Folk like to combine old Catalans songs with North-American folk-songs. But in the beginnings of 70s, both were disolved, but the movement stood. New Catalan Song was imitated by others regional songwriters movement, borning in this way the New Songs from Basque Country, Castilia, Galicia, Andalucia… Some of the names of this movements are songwriters as Raimon, Lluís Llach, María del Mar Bonet, Pau Riba, Marina Rossell, Joan Manuel Serrat, Albert Batiste, Pi de la Serra, Ovidi Montllor; folk-groups as Al Tall and UC; folk-rock groups as Falsterbo 3 and Esquirols; and progresive and psychedelic rock bands as Companya Elèctrica Dharma or Maquina!… among others.
Ha muerto Rosario Sánchez. Este nombre quizás no signifique demasiado así dicho en seco. Rosario fue miliciana en la brigada del Quinto Regimiento bajo las órdenes de Valentín González "El Campesino"; mientras las tropas sublevadas querían invadir Madrid desde el norte, la brigada de "El Campesino"subió a Somosierra para impedirlo. Durante aquel combate, mientras se disponía a lanzar fuego, un cartucho explotó en la mano de Rosario. El gran poeta Miguel Hernández cantó así este suceso:
Rosario dinamitera
Rosario, dinamitera, sobre tu mano bonita celaba la dinamita sus atributos de fiera. Nadie al mirarla creyera que había en su corazón una desesperación, de cristales, de metralla ansiosa de una batalla, sedienta de una explosión.
Era tu mano derecha, capaz de fundir leones, la flor de las municiones y el anhelo de la mecha. Rosario, buena cosecha, alta como un campanario sembrabas al adversario de dinamita furiosa y era tu mano una rosa enfurecida, Rosario.
Buitrago ha sido testigo de la condición de rayo de las hazañas que callo y de la mano que digo. ¡Bien conoció el enemigo la mano de esta doncella, que hoy no es mano porque de ella, que ni un solo dedo agita, se prendó la dinamita y la convirtió en estrella!
Rosario, dinamitera, puedes ser varón y eres la nata de las mujeres, la espuma de la trinchera. Digna como una bandera de triunfos y resplandores, dinamiteros pastores, vedla agitando su aliento y dad las bombas al viento del alma de los traidores.
Una de las últimas canciones de Luis Pastor, cantada a dúo con su compañera Lourdes Guerra, es este pequeño homenaje a la gran Violeta Parra, cantante folklorista chilena matriarca de lo que se dio en llamar Nueva Canción Chilena. El caso es que Luis ha cantado desde que la compuso esta canción en todos los recitales que ha dado, y, que yo sepa, al menos en dos ocasiones, en aquellos recitales que se han hecho en honor de la República, Luis ha añadido una estrofa muy bonita. La opinión de Luis sobre la república es una de las más cabales que he oído jamás: dice, por ejemplo, que aunque se mantenga la monarquía parlamentaria, la bandera debiera volver a ser la tricolor, pues esa tercera banda morada -esa banda que representa a Castilla como símbolo de la primera revolución liberal española (incluso mundial): es decir, la revuelta de los comuneros castellanos y, también, en reconocimiento al tercio de Castilla durante la guerra de los liberales contra Fernando VII, pues la bandera de estos era morada o carmesí- es el color de la dignidad de los que perdieron la guerra:
Mariposa de Noviembre
LA
VOZ DE MI CORAZÓN ES
UN PÁJARO QUE CANTA GORRIÓN
DEL PUEBLO CANTOR COMO
FUE VIOLETA PARRA
SU
NOMBRE COLOR Y FLOR SU
APELLIDO DE UVA Y VINO DEL
CANTO DE SU DULZOR AL
DOLOR DE SU DESTINO
MARIPOSA
DE NOVIEMBRE VIOLETA
DE MI JARDÍN UN
RACIMO DE CANCIONES DE
TU PARRA YO COGÍ
MARIPOSA
DE NOVIEMBRE PARRA
DE MUCHAS CANCIONES VIOLETA
VOZ Y GUITARRA DE
TODOS LOS CORAZONES
LA
VOZ DE MI CORAZÓN ES
UN PÁJARO CONTENTO JILGUERO
DE LA EMOCIÓN QUE
BEBE DEL SENTIMIENTO
LA
VOZ DE MI CORAZÓN ES
UN PÁJARO CONTENTO JILGUERO
DE LA EMOCIÓN QUE
BEBE DEL SENTIMIENTO
LA
VOZ DE MI CORAZÓN ES
UN PÁJARO QUE CANTA ALMA
QUE VUELA EN LA VOZ PALOMA
DE LA PALABRA
LA
VOZ DE MI CORAZÓN ES
UN CANTO DE CIGARRA DEL
CORO DE TANTOS PUEBLOS QUE
VIVEN SIN ESPERANZAS
LA VOZ DE MI CORAZÓN CANTA PARA QUE MAÑANA ESPAÑA VUELVA A HONDEAR BANDERA REPUBLICANA
Manuel Curros Enríquez, a great poet in Galician language. Born in 1851 and dead in 1908, he contribuited to the rebirth of Galician language and to the nationalist feeling of Galicians people. In 1808, was acussed by his recent book, Aires da miña terra (Winds from my land), for heretic contents. After a time in La Habana, he returned to his land, after to have worked on some newspaper. Republican and Galicianist, his efort and poetry was an example for his people. A lot of Galicians (and no Galicians) poets learned from him, and the most of the Galician songwriters made songs on his poems.
A Espiña
Pra que vos cante esta noite metéronme certo empeño e un pouco a cantarvos veño se hai por eiquí quen me escoite.
Anos hai que nos riñós levo cravada unha espiña e como me doi ainda vóuna quitar diante vos.
Si mentras a arrinco berro disimulaime a molestia: láiase a besta e é besta, é ferro, e quéixase o ferro.
Moito non se han de alegrar de ver que aínda teño alentos os que beberon os ventos para facerme calar.
Eses, con almas de can, que coidan, na súa insolencia, que se merca unha concencia por catro codias de pan.
Eses que medrando vin dos abusos do poder e a xornal quixeran ter un cómplice mudo en min.
Eses, pra quen todo enteiro o orden moral é un negocio, a cobiza, un sacerdocio e o millor dios, o diñeiro.
Eses que, o nome calando, non quero eiquí recordar quen as fai ten que as pagar ¡eses xa as están pagando!
Xornaleiro do porvir decote sobre o meu tallo eu vivo do meu traballo e traballo pra vivir.
Pra miña pedra labrar nin forza nin tempo sobra e quero dar fin á obra antes de se o sol deitar.
The thorn
For I sing to you tonight/ they put on me any effort/ and I come to sing to you a little/ if there’s anybody here who listen to me.// There are a lot of years that I have a thorn stuck in my kidneys/ and, as still it hurts me,/ I’m going to get it out in your presence.// If while I’m getting it out I shout/ you have to pretend my pain:/ the beast complains and it’s a beast,/ it’s iron and iron complains.// Shall not cheer up/ to seeing I still have encouragement/ those who made the impossible/ to silence me.// Those who have dog souls,/ who think in their insolence/ that they can buy a conscience/ by four crust of stale bread.// Those who I see thriving/ in the abuse of power/ and daily would want/ a dumb accomplice on me.// Those for who the whole/ moral order is a business,/ greed, a priesthood,/ and the best God the money.// Those who, I don’t tell whose names,/ I don’t want to recall here:/ who does it pay it/ Those already are paying!// Future’s day labourer,/ daily on my sterm,/ I live of my work/ and I work for living.// For carving my stone/ doesn’t left strength nor time/ and I want to finish the work/ before the sun goes down.
Manuel Curros Enríquez
Galician songwriter Benedicto made an excellent song with this poem for his LP Os nomes das cousas (The names of the things) with music by his own:
(Benedicto, standing and reading, during a concert in 1979, introducing Os nomes das cousas)
Benedicto (Benedicto García Villar) is one of the best songwriters in Galician language on Spain at he last 60’s and swinging 70’s. He was one of the founders of the collective Voces Ceibes (Free Voices), a collective of Galician songwriters, leaded by poet Manuel María Fernández, which objective was the vindication of Galician as language, and the culture and literature of Galicia (North-West of Spain). His style, instead his "French-Catalan" beginnings, has a root in Galician folklore. His 1st work was a EP with four songs at the fall of 60s decade, also recitals and concerts by Galicia and Madrid and other places. At the beginning of the 70s decade, he went to Portugal for meeting the great Portuguese songwriter Jose Afonso; since that moment, Benedicto accompany with guitar to Jose Afonso in his tours around Portugal, Paris, Galicia and some other places. In 1974, Benedicto back to Galicia and records his 1st album with the production of Argentine songwriter Alberto Gambino: Pola unión (For the union) released in 1977. To this, will follows Os nomes das cousas (The things names). But later he won’t record no more albums, although his career was very intense. He alternates his own writings with the writings of the greater poets of Galicia as Celso Emilio Ferreiro, Manuel Curros Enríquez or Manuel Cabada Vázquez; also he alternates in the 70’s his own music with traditional Galicians ballads.
The Nova Canción Galega (New Galician Song) was a literary-musical movement of young people who were against Franco’s regime and wanted to rescue culture and language of Galicia. In this movement are the collective Voces Ceibes. In the 70’s decade, the movement get folklorist attitude, instead many of them rejected it in the beginnings.
Voces Ceibes (Free Voices) was the first collective of the Nova Canción Galega. Their objectives were make an opposition to Franco’s regime with music and poems of the great all of times Galician poets and make a vindication of Galician culture, language and literature. But they rejected to use Galician folklore due to the illegitimacy use that Franco’s regime was making of it as an instrument of cohesion of all the Spanish lands. Despite of this, in the 70’s, they adopted finally the Galician folk-music for making art and vindications.
De este poema del inmortal Gabriel Aresti he cogido el subtítulo que ilustra este mes la cabecera: "beti paratuko naiz gizonaren alde", que viene a significar "siempre estaré del lado del hombre". Es un poema de su obra más conocida Harri eta herri:
D): Zorrotzako portuan aldarrika
Aleman barkua atrakatu da Zorrotzan. Zimentua dakar, ehun kiloko sakoetan.
Bien bitartean
Anton eta Gilen zeuden zerrarekin tronko hura erdibitzen. Sokarekin… Eztago kablerik… Bestela… Tira eta tira,
orain Anton, gero Gilen, ez naiz hilen, eta Gilen. Hemen euskeraz ta han erderaz. Birao egiten zuten, okerbideak ezpaitaki mintzaerarik, berdin tratatzen baitu erdalduna euskalduna. Arbolaren neurriak hartu nituen. Antiojuak bustitzen zitzaizkidan. (Amak gauean pentsatu zuen errekara erori nintzela). Eta esan nuen: Beti paratuko naiz gizonaren alde. Gilen. Anton.
D): Gritando en el puerto de Zorroza
El barco alemán ha atracado en Zorroza./ Trae cemento en sacos de cien
kilos./ Mientras tanto/ Antón y Guillermo estaban/ con la sierra/
tronzando un árbol./ Con una cuerda…/ No hay cables…/ Si no…/
Tira que tira,/ ahora Antón,/ luego Guillermo,/ no me moriré,/ Guillermo./ Aquí en vasco/ y allí en castellano./ Blasfemaban,/ porque
la injusticia no sabe idiomas,/ porque igual trata/ al castellano/ y/
al vasco./ Tomé las medidas del árbol./ Se me mojaban los anteojos./ (Mi madre pensó por la noche que/ me había caído a la ría). Y dije:/
Siempre me pondré/ del lado del hombre./ Guillermo./ Antón.
Redención (Nuestro último baile)
Mi segunda novela: una historia de amor, misterio e intriga; la lucha de una chica por su pareja pasa por enfrentarse a una secta apocalíptica
Billy («algo es algo»)
Tres cosas atormentan al exinspector de policía Guillermo Niño Pérez: un vecino que le obsesiona, el recuerdo de un crimen y una querella por sus torturas durante el franquismo. Por si esto fuera poco, se une la inquietud hacia un asesino en serie que
Queca
Un regalo inadecuado puede cambiarle la vida a cualquiera. Tal es el caso de Miki, solterón por obligación y solitario por vocación; cuando su cuñado le obsequia con un recuerdo que se ha traído de su viaje a Japón: una muñeca sexual de nombre Megu